Niets forceren
We (mijn man Jan en ik) hebben twee kinderen, Ralph (22) en Twan (13). Toen Twan ongeveer anderhalf jaar was merkte ik dat zijn ontwikkeling anders verliep. Nadat de huisarts het aanvankelijk wegwuifde, belandden we in de mallemolen van onderzoeken en vragenlijsten. Uiteindelijk bleek dat hij een zware vorm van autisme heeft en een verstandelijke beperking.
We hebben er bewust voor gekozen om niets te forceren, zoals hem proberen te leren praten via conditionering want dat druist tegen ons gevoel in. Hij functioneert het beste als hij niet onder druk wordt gezet. Spelenderwijs en met een lach staat hij open voor zaken en als hij enthousiast wordt kun je hem aanmoedigen, maar heeft hij zijn dag niet dan moet je hem even laten rusten. Het is een prachtig, vrolijk jongetje. Hij is dolgraag buiten en houdt erg van fietsen, zwemmen en wandelen.
Kinderdagcentrum
Een aantal jaar geleden had ik een eigen kinderopvang. Dat werd mede gezien de zorg voor Twan teveel. Mijn man werkt fulltime en de zorg voor Twan komt nu grotendeels op mij neer. Behalve op woensdag gaat hij elke dag van half 9 tot 3 naar het kinderdagcentrum. Op woensdag doen we leuke dingen, dan gaat alle aandacht naar hem.
Radiospotje
Mijn man hoorde een radiospotje van onze zorgverzekeraar VGZ over dat zij ook mantelzorgvervanging vergoeden. We belden hen en ze vertelden ons over Handen in Huis. We hebben ons bij Handen in Huis aangemeld. Twan is nu een van de weinige kinderen in hun klantenbestand. Voor ons is het niet belangrijk of een vrijwilliger veel of weinig kennis heeft van autisme. Het gaat ons om de liefde die iemand, met de juiste intenties, geeft.
Dingen ondernemen
Na een intakegesprek aan huis, stonden we ingeschreven en konden we een beroep doen op vervangende mantelzorg. Dat gaat heel eenvoudig: wij geven door wanneer we een weekendje weg willen, krijgen een bevestiging en Handen in Huis regelt het verder allemaal. De eerste keer mantelzorgvervanging vond ik best moeilijk. Er kwam een aardige vrijwilliger met wie wij goed contact hadden. Later is er een andere vrijwilliger gekomen en die is inmiddels vaker geweest bij ons. Ze vindt het fijn om hier te komen en ze heeft een heel leuk contact met Twan. Ze geniet ervan dat hij het naar zijn zin heeft. Ze neemt hem mee in de auto naar een parkje of ze gaan even aan zee kijken. Ze onderneemt dingen met hem en hij vindt dat prachtig. Doordat Twan in zo’n weekend weer eens iemand anders om hem heen heeft, is zo’n weekend voor hem ook echt leuk.
Hoofdprijs in de loterij
Het is goed om af en toe afstand te nemen van de situatie en het leven te ervaren zoals een doorsnee gezin dat doet. De eerste keer liepen we de stad in, wat voor veel mensen de normaalste zaak van de wereld is, en dat voelde voor ons als de hoofdprijs in de loterij. Even je handen vrij, niet bij alles hoeven opletten. Zittend op een terras kan je om je heen kijken en verbazen hoe het leven ook kan zijn. We moesten gewoon herontdekken wat we zelf leuk en belangrijk vinden. En natuurlijk ook dingen met onze oudste zoon doen.
Rituelen
Het is echt heel belangrijk dat Handen in Huis er is. Er bestaat ook wel weekendopvang maar daar kan ik me nog niet toe zetten om dat te toen. Hij heeft thuis zijn eigen vertrouwde dingen. Zijn eigen bed ritueeltje gaat gewoon door als er iemand in huis komt. Dat geeft ons ook een goed gevoel. Als hij ergens komt waar hij niet naar buiten kan, krijgen we een gefrustreerd kind terug.
Lichtpuntje
Tegen iemand die overweegt vrijwilliger te worden zou ik zeggen: je maakt echt het verschil voor iemand en misschien wel voor een heel gezin. Je geeft iemand echt even een lichtpuntje. Als je twijfels hebt, spreek het uit. Doe iets met je innerlijke roep en het stuk liefde dat je in je hebt. Als een vrijwilliger naar een gezin toegaat om iemand te ontlasten, betekent het dat die persoon ook weer blijer wordt, dus het is voor het grotere geheel in de samenleving goed.
< Alle verhalen